เกิดใหม่ครั้งนี้ผมได้คว่ำกรวยเฉยเลยครับ

ในห้องพักเล็กแคบที่มีแสงสอดส่องเข้ามาได้เพียงน้อยนิดนั้น ได้มีร่างเล็กของชายวัยทำงานคนหนึ่งอาศัยอยู่ ชายคนนั้นนอนหอบหายใจรวยริน ราวกับลมหายใจของเขานั้นจะดับไปได้ทุกเมื่อทันใดนั้นประตูบานเล็กก็ได้ถูกเปิดออก ผู้เปิดประตูยืนมองร่างของชายวัยทำงานด้วยสายตานิ่งเฉย ก่อนที่ร่างของเขานั้นจะค่อยๆ แน่นิ่งไป

ลมสายหนึ่งพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างอย่างหาได้ยาก ก่อนจะเกิดเป็นกลุ่มขวัญสีดำก้อนหนึ่งลอยออกมาจากร่างที่นอนแน่นิ่งไปแล้วหยุดนิ่งอยู่ตรงแสงที่ส่องเข้าถึง เวลาล่วงเลยผ่านไปสักพักก็ได้มีเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มเดินเข้ามาใกล้ห้องพักมากขึ้น เมื่อคนกลุ่มนั้นมาถึงก็หยุดยืนอยู่ที่ข้างนอกบ้านประตู คล้ายกับพวกเขานั้นกำลังรอคำสั่งของใครบางคนอยู่

“จัดการซะ” ชายผู้ยืนเงียบอยู่ในห้องเนิ่นนานได้กล่าวขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมา

“ครับ!” กลุ่มคนที่ได้รับคำสั่งจากหัวหน้าของเขาก็ได้ขยับเคลื่อนตัวเข้าไปในห้อง ก่อนจะนำผ้าขาวมาปูวางข้างชายหนุ่มร่างเล็ก แล้วยกร่างที่ได้ลมหายใจนั้นวางบนผ้า เมื่อทุกอย่างภายในห้องได้ถูกจัดเก็บหมดแล้ว พวกเขาก็นำร่างของชายหนุ่มและข้าวของ ของเขาออกมาก่อนจะนำไปขึ้นรถและขับออกไปไกล ในห้องทิ้งไว้เพียงกลุ่มขวัญสีดำที่ยังคงลอยตัวคล้ายยืนยิ่ง และไม่รู้ว่าควรขยับไปทางไหน

“นี่เราตายแล้วหรอ” กลุ่มขวัญสีดำเอื้อนเอ่ยถ้อยคำออกมาอย่างยากลำบาก

“ตายแล้ว…จริงๆสินะ หึ” จบประโยคนั้นกลุ่มควันสีดำก็ได้สลายหายไป